Ιδού...

Νόσος:προδοσία...ιάσιμη ή όχι;

Προδοσία λοιπόν...

Κάθε λογής....σε φιλία, σε ερωτική σχέση, σε ιδανικά, στην οικογένεια (αν έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ως άνθρωποι...)

Γιατί γίνεται κανείς προδότης; Κατά τη γνώμη μου, λόγω αδυναμίας κυρίως. Γιατί αυτός που προδίδει νιώθει ανίσχυρος να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών του άλλου κι έτσι μειώνονται οι αντιστάσεις του στην ιδιοτέλεια. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι εν μέρει συναισθηματικά ανάπηρος. Επειδή δεν έχει το σθένος να τερματίσει μία σχέση που δεν τον γεμίζει ή δεν έχει την ικανότητα να νιώσει ολοκληρωμένος μέσα από κάθε σχέση. Έτσι επιλέγει τη μέση οδό...ξεφεύγει για λίγο κι ύστερα επιστρέφει. Το όλο σκεπτικό βέβαια αφορά άμεσα και το βάθος της σχέσης και σε τελική ανάλυση το βάθος του ψυχισμου των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Τι προκάλεσε αυτή τη συναισθηματική αναπηρία στον άνθρωπο που προδίδει, δεν το ξέρω ακριβως. Υποθέτω ότι μπορεί να έχει βιώσει κι αυτός μια προδοσία, πιο σκληρή συνήθως ή μια οποιουδήποτε είδους τραυματική εμπειρία. Ή πολλές...

Ας αφήσουμε όμως το θύτη κι ας πάμε στο θύμα...αν και οι δύο αυτές έννοιες με βρίσκουν λίγο αντίθετη. Το 'θύμα' λοιπόν έχει κάνει τα εξής λάθη:

έχει αξιολογήσει λανθασμένα τον άλλο, συνήθως εθελοτυφλώντας στα σημάδια και με την ελπίδα ότι ο άλλος είναι καλύτερος από αυτό που διακρίνει στις λεπτές γραμμές

έχει περισσότερες απαιτήσεις από όσες μπορεί να αντέξει η πλάτη του άλλου

Πάλι ξεφεύγω όμως απ' τον τίτλο...

Είναι το ρήγμα που δημιουργεί η προδοσία μόνιμο ή όχι;

Κι εδώ υπάρχουν τελικά πιο πολλές συνιστώσες απ' ότι νόμιζα...

Κι εδώ εξαρτάται κι απ' τους δύο...

Εξαρτάται απ' το θύτη- κατά πόσο έχει συνειδητοποιήσει την έκταση της ζημίας που προκάλεσε, κατά πόσο έχει θέληση να αλλάξει, κατά πόσο έχει αλλάξει η σχέση (ανεξαρτήτως της προδοσίας) κι έχει νιώσει ο ίδιος αρκετά δυνατός για να την υποστηρίξει

Εξαρτάται απ' το θύμα- κατά πόσο έχει συνειδητοποιήσει το μερίδιο της ευθύνης του, κατά πόσο ανταποκρίνεται η πραγματικότητα στη δική του αντίληψη για τη σχέση, κατά πόσο έχει το σθένος να ανακτήσει τις ελπίδες του και να βοηθήσει στην αναδόμηση, κατά πόσο έχει αλλάξει ο ίδιος ώστε να μη γίνει το θύμα πάλι

Καταλήγω...η προδοσία τελικά είναι ιάσιμη υπό όλες τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις...το να γκρεμίσεις όμως συθέμελα μια σχέση και να ξαναρχίσεις από το μηδέν...αυτό δε νομίζω να γίνεται...

η μνήμη δε διαγράφεται...η ψυχή όμως ζυγιάζει τις μνήμες, καλές και κακές, και μπορεί να επαναφέρει τη σχέση

Κι όταν την επαναφέρει, συνήθως την κάνει ακόμη καλύτερη

Κι αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής...

Συγγνώμη σε όλους όσους πλήγωσα...Καληνύχτα