Τι είναι λοιπόν καλύτερο; Να αντιλαμβάνεσαι τα έμμεσα μηνύματα των άλλων ή να δέχεσαι μόνο αυτά που σου δίνουν εκείνοι ολοφάνερα για "δείγματα" πρόθεσης, ψυχισμού, συναισθημάτων; Δεν ξέρω...
Στα έμμεσα μηνύματα που ανταλλάσουμε εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας παίζεται ένα πολύ σκοτεινό παιχνίδι υποσυνειδήτου. Ο άλλος μπορεί να κρύβεται μέσα σε πράγματα που θέλει να σου δείξει και σε άλλα που δεν αντιλαμβάνεται ότι φαίνονται. Κι εσύ, πόσα από αυτά που αντιλαμβάνεσαι είναι αληθινά και πόσα αποκυήματα της φαντασίας σου; Πότε βλέπεις τον άλλο και πότε βλέπεις αυτό που έχει προκύψει μέσα απ' το δικό σου φιλτράρισμα, μέσα απ' τη δική σου σκοπιά, μέσα απ' τις δικές σου πεποιθήσεις για τους γύρω σου;
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κι απ' τις δυο μπάντες το "όλα στο πιάτο" είναι το καλύτερο.
Γιατι σκέψου το κι έτσι: είναι καλύτερα να περιμένεις να φτάσουν τα πράγματα στο να ακούσεις κάτι που θα σε πληγώσει παρά να έχεις προλάβει να το αντιληφθείς μόνος σου. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση ο πόνος είναι διπλός. Πονάς νωρίτερα (αφού συνήθως η εξωλεκτική επικοινωνία προηγείται της λεκτικής και τα μηνύματα παραδίδονται στον αποδέκτη γρηγορότερα) και πονάς περισσότερο γιατί μέσα σ' όλα πρέπει να αντιμετωπίσεις και τον εαυτό σου. Πρέπει να αναρωτηθείς αν υπερβάλλεις, αν είσαι φαντασιόπληκτος, αν αντιλήφθηκε κανείς άλλος αυτά που εσύ πρώτος έπιασες στον αέρα. Πρέπει μετά να αναρωτηθείς μόνος σου "κι αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό;" "τι έκανα;" κ.τ.λ. Ενώ η μέθοδος "όλα στο πιάτο" δεν αφήνει περιθώρια- είναι όλα μπροστά σου, πάρ' τα και χωρίς να έχεις κοπιάσει, πάρ' τα χωρίς ενδεχομένως να έχεις πέσει στον ιστό αυτής της μαύρης χήρας που λέγεται "αυθυποβολή".
Και στη χαρά; Ω Θεέ μου πόσο δυστυχής νιώθει κανείς όταν συνειδητοποιεί ότι χαιρόταν με μια πλάνη. Παρόλα αυτά, εφόσον οι στιγμές ευτυχίας υπήρξαν, ακόμα κι αν η αφετηρία τους ήταν μουσαντένια, δεν μπορεί να σου τις πάρει κανείς. Για την αντίπερα όχθη λοιπόν δεν έχω βγάλει συμπέρασμα. Οι τσαρλατάνοι ειδήμονες του μυαλού μου έχουν αντικρουόμενες απόψεις...ένα όμως πράγμα αρχίζει να εδραιώνεται μέσα μου:
Η μερική ανεπάρκεια είναι χειρότερη της ολικής. Η μέτρια νοημοσύνη χειρότερη της ηλιθιότητας. Γιατί; Γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με το επαρκές ή το έξυπνο και να καταλάβεις πόσο υστερείς. Μοιάζει η μετριότητα με κλειδαρότρυπα, που σου δίνει μια ελάχιστη γεύση από έναν παράδεισο στον οποίο δεν θα έχεις πρόσβαση ποτέ.
Ενώ ο αδαής; Ευτυχής στην άγνοιά του- δε θα γνωρίσει και δε θα εκτιμήσει ποτέ το ανώτερο. Δε θα τον απασχολήσει ποτέ αυτό που δεν έχει. Δε θα υποτιμήσει ποτέ τον εαυτό του στη θοριά του καλύτερου, του τέλειου.
Όσο μαγευτικοί κι αν ακούγονται οι τσαρλατάνοι στο κεφάλι μου, πάντα ήθελα να ξέρω τι παράσταση δίνεται στα κεφάλια των άλλων...
