Με αφορμή την πρόσφατη έρευνα για τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών...

Τα παιδιά μες στην πλατεία

Πιάνω να ζωγραφίσω

τα παιδιά μες στην πλατεία

σα να 'ταν όπως πρώτα

κι όπως θα 'θελα

Mα όλα αλλάζουν

και το χέρι μου αρπάζουν

αλλάξανε τα χρώματα

τα λόγια και τα στόματα.

Tα μάτια μείναν ίδια

στα φώτα στα παιχνίδια.

Kάνω να ζωγραφίσω το φεγγάρι που γυρίζει

ζεστό και σκονισμένο από ταξίδι μακρινό

τα μάτια μου θολώνουν, κι ο αέρας π' αρμενίζει

μου λέει τραγούδι ξένο, τραγούδι αλλοπαρμένο.

Άμα δεν είναι όπως τα θες

δεν έχεις λόγους κι αφορμές,δεν κάνεις βήμα.

Όσα κοστίζουν μια δραχμή

γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή.

Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;

Kάνω ν' αποφασίσω σκαλοπάτι να πατήσω

θολές και σκονισμένες μνήμες μου ζωντανές.

θεριά μου διψασμένα με κορμιά παραδεισένια

το δρόμο σας κοιτάζω ξυπνάω κι ανατριχιάζω